خواندن ندارد

تکه‌ای از بهشت را توی آن پیکان سفید پیدا کردم که رد رنگین‌کمان را گرفته بود و آرام‌آرام به سمت دشت می‌رفت.

این‌طور که برای برداشتن لقمه‌ی توی دهان هم صف کشیده‌ایم، «کرایه نداری برو. حلالت، نگو ندارم»ش باید قسمتی از یک قصه‌ی خیلی قدیمی باشد. 

رسیده بودم به «قطعت البلاد»ش. تکه‌پاره و دلتنگ رسیده بودم. دلم می‌خواست برایش تعریف کنم این‌همه راه را برای چی آمده‌ام اما یادم نمی‌آمد.

یک‌طور مهربان و متاسفی گفت: «قیمتامون به تومنه هانی» و وقتی خواستم ظرف را به قفسه برگردانم، نیشخند زد. «از رنجی که می‌بریم» و می‌برند.

هیچ‌چیز اندازه‌ی هدیه‌ای که یک آدم مخصوص، مخصوصِ خودت درست کرده باشد، کیف نمی‌دهد.

یک‌جور زیبایی مرموز توی دست‌خط ما خرچنگ‌قورباغه‌ای‌ها هست که فقط خودمان و تعداد کمی از اهل یقین متوجهش می‌شویم.

«وَ فَدَيناهُ بِذِبحٍ عظيم»ش کشک بود. چاقو گلوی اسماعیل را برید.

معلممان تعریف کرده بود «ضحاک باید مغز دو تا آدم را می‌خورد» و من آن روز تا خانه دویده بودم که ثابت کنم قصه راست نیست، که بقیه طور دیگری برایم تعریفش کنند.

پرسیدم: «یعنی ممکنه رماتیسم باشه؟» ابرویش را بالا برد و گفت: «حالت خوبش اینه که رماتیسم باشه». بعد، یخبندان شد.

بیشتر از همه‌ی روزهای زندگی‌ام لازم دارم خدا داشته باشم و هرچقدر دست‌هایم را بالا می‌برم، نمی‌گیردشان.